Αν δεν υπήρχε ο φόβος να χαθούν άνθρωποι, η Λένα Διβάνη πιστεύει ότι η περίοδος είναι ιδανική για ιστορικούς και λογοτέχνες να παρατηρήσουν συμπεριφορές και να διαπιστώσουν την «ανοησία και όχι την ανοσία της αγέλης». Προτρέπει όλους να αναζητήσουν εσωτερικές πηγές μέσα τους και ονειρεύεται πότε θα είναι ελεύθερη και πάλι να κάνει το ταξίδι στο Γκραν Κάνυον που ακύρωσε.