Jul 10, 2020
#1 Amanj Hamid over helemaal opnieuw beginnen
In de allereerste aflevering van de Growth Minds podcast spraken we met Amanj Hamid over zijn reis, of beter gezegd vlucht, vanuit Irak en hoe hij een compleet nieuw leven opbouwde in een land waar hij niemand kende.
Amanj is voor ons geen onbekende en toen we nadachten over wat voor soort gasten er in de Growth Minds podcast moesten aanschuiven, stond Amanj direct op onze lijst.
Want Amanj heeft menig obstakel moeten overwinnen in zijn leven en heeft intensief moeten groeien om te komen waar hij nu staat.
In deze podcast spraken we met Amanj over hoe hij een compleet nieuw leven opbouwde en zich ontwikkelde tot een succesvol ondernemer.
Als kind in Irak
Amanj groeide op in een land dat allesbehalve stabiel was. Tijdens zijn kindertijd woedde er o.a. de Golfoorlog, het land werd jarenlang geleid door dictator Saddam Hoessein. Het land was zowel economisch als politiek instabiel en onveilig.
“In 1991 vluchtten we bijvoorbeeld lopend naar Iran, we aten ook regelmatig wekenlang alleen maar tomaten of aardappelen. Dat was niet alleen voor ons zo, dat was voor iedereen.”
Amanj was de jongste zoon van het gezin, zijn ouders waren beiden onderwijzers. Als kind was hij al nieuwsgierig, wilde graag altijd over nieuwe dingen leren en overal beter in worden. Vaak was hij niet de beste, gemiddeld of onder gemiddeld noemt hij zichzelf. Maar door herhaling en door gelijk het geleerde toe te passen ontwikkelde Amanj zich voortdurend.
In de noordelijke gedeelten van Irak, de Koerdische regio, ging Amanj naar school. Doordat hij veel verhuisde moest hij zich vaak aanpassen aan nieuwe situaties. Vaak verhuizen, betekende dat hij al jong vaak opnieuw moest beginnen, nieuwe vrienden moest maken en nieuwe gewoonten moest leren kennen.
“Als je goed wilt communiceren met een ander moet je zijn taal leren spreken, ik sprak dan ook al op jonge leeftijd drie talen: Koerdisch, Arabisch en Turkmeens. Ik vond het heel tof als ik iemands taal goed sprak en daarmee de ander verraste.”
“Daarnaast maakte ik snel vrienden. Dat kwam ook deels door mijn moeder. Zij had een cassettebandje met levenslessen dat ik afspeelde. Daar zei ze bijvoorbeeld dat het belangrijk was “...om altijd vriendelijk naar anderen te zijn’, maar ook zei ze, “Je bent slim genoeg, ik ben trots op jou”.
Mijn vader was een rustige man, hij gaf me veel aandacht en liefde. Hij was ook al heel serieus en hij deed wat hij beloofde. Amanj zijn ouders gaven hem al op jonge leeftijd essentiële hard- en softskills mee.
Een leven buiten Irak
“Irak was in 2003 nog steeds instabiel, economisch en politiek. Mijn ouders vertrokken naar Australië en konden erna niet terug komen. In die tijd was ik net klaar met ‘high school’ en wilde ik naar de universiteit om daar voor software engineer te studeren.
Ik stond op dat moment voor een hele lastige keuze. Ik zou moeten studeren en werken en in mijn eigen levensbehoeften moeten voorzien, of, ik kon naar Zweden vertrekken waar ik meer familie had en stabiliteit zou vinden.”
En dus vertrok Amanj op 17-jarige leeftijd naar Turkije. En vanuit Turkije liep hij in een paar dagen naar Griekenland. In de kou en met honger, samen in een groep en toch alleen. En kwam op het punt dat hij wilde opgeven.
“Ik leerde tijdens die reis dankbaar te zijn. Dankbaar dat ik nog leefde. En met het gevoel dat wanneer deze reis me zou brengen naar een land met rust en stabiliteit en een fijne community, ik tevreden zou zijn’.
Amanj gaf niet op, hij accepteerde zijn moment van rock bottom zoals hij zelf vertelt. “Vooral dankbaarheid voelen dat ik leefde, hielp mij erdoor.”
En dan ben je in Nederland
Amanj belandde in Nederland. In het AZC in Nijmegen brak er opnieuw een moeilijke tijd aan. “Je belandt op een plek waar je nog niet veel mag en kan en tussen mensen zit die vaak trauma’s hebben opgelopen en nog ergere dingen hebben meegemaakt.”
Amanj worstelde regelmatig met de situatie en zichzelf. “Je hebt een mindset van ‘ik kan niet vooruit’. Ik had de neiging om excuses voor mijzelf te zoeken en de schuld bij een ander te leggen.”
De negentienjarige Amanj startte daarom met schrijven en kreeg zo het inzicht dat hij te maken had met drie soorten problemen. Problemen waar hij zelf invloed op had, problemen waar iemand in zijn directe omgeving invloed op kon uitoefenen, maar ook een type problemen waar de oplossing volledig buiten zijn bereik lag.
“Het feit dat ik geen papieren had, lag buiten mijn invloedsfeer. Ik realiseerde me dat ik dat moest accepteren en binnen de vastgestelde kaders moest bewegen.”
Amanj ging op zoek naar wat wel kon. Zocht een groep op waar hij Nederlands leerde. Hij ging 4 extra trappen schoonmaken in het gebouw om daarmee zijn wekelijkse toelage te verhogen.
“Het gaat je niet lukken, het kan niet” Dat geeft mij energie. Een rijbewijs halen in het Nederlands, dat is heel lastig. Dus dan deed ik juist dat en ja, het lukte.”
De juiste mensen om je heen verzamelen
“Gaandeweg heb ik het geluk gehad om de juiste mensen om me heen te verzamelen.” Amanj toont zich altijd heel dankbaar, vindt dat hij geluk heeft gehad. Eigenlijk heeft hij dat natuurlijk ook gewoon zelf zo gecreëerd, vinden wij..
Hij vertelt hoe hij altijd naar mensen kijkt en zich afvraagt wat hun unieke aspect is. Wanneer hij weer iemand leerde kennen, leerde hij kennen waar diegene erg goed in was. Dat unieke aspect ging hij bewust modelen, eigen maken. “Het heeft me geholpen om beter te verbinden met mensen.”
En dat gaf hem dan weer toegang tot zijn nieuwe leven.
Een start van een nieuw leven
Zijn leven in Nederland begon toen hij zijn eerste baan in Veenendaal in Nederland kreeg, in een restaurant. En van daaruit groeide hij van baan naar baan in de horeca. Eind 2007 kreeg hij dan eindelijk de brief met daarin het bericht dat hij definitief mocht blijven in Nederland.
“Het gevoel dat je dan hebt is niet normaal. Ik viel op mijn knieën, dat geluk van vrijheid. Dat gevoel. Dat kan ik nu nog voelen.”
Amanj mocht nu reizen, werken, studeren. HIj kreeg het advies om mbo te studeren. En weer koos Amanj niet voor de gebaande paden. Hij kreeg de kans om Nederlands te volgen en deed daar niet de gebruikelijke 4 jaar, maar 5 maanden over. En zo kon hij daarna starten op het hbo.
“De juiste mindset was daarbij heel belangrijk. Ik keek naar het grotere doel. Het grotere doel was niet om heel goed Nederlands te leren of hbo te studeren, ik wilde succesvol worden in Nederland.
En ik was me ervan bewust dat als ik succesvol in Nederland wilde zijn, ik de taal moest leren, moest integreren en mezelf moest koppelen aan het systeem.”
The power of repetition
In zijn jeugd heeft Amanj geleerd om te leren. “Ik weet hoe ik moet leren. Mezelf helemaal onderdompelen in de taal, systematisch alles uitpluizen en opschrijven. En vooral herhalen.” “The power of repetition”, noemt Amanj dat. En om daarmee iets eigen maken, daarna te kunnen doen zonder erbij na te denken en het doen geen energie kost.
“Ik gebruikte tijdens mijn studietijd mindful repetition: wat ik las, herhaalde ik hardop en ik bootste situaties na. Ik was niet de slimste, maar door mindful repetition zat het helemaal in mijn systeem. Dat doe ik nu nog steeds: ik beluister iets en twee weken later weer eens. En lang niet alle kennis gebruik ik gelijk, maar het komt dan vanzelf weer naar boven op het moment dat ik het nodig heb.”
Uiteindelijk wil Amanj als zijn kennis ook kunnen toepassen en daarbij efficiënt zijn. “Dus niet alleen kennis tot me nemen, maar ook gewoon doen. “It’s better done, than perfect”. Niet alles hoeft in een keer geweldig te zijn.”
“Door te kijken naar mijn mentoren leerde ik dat zij in fasen werkten, een soort agile aanpak. Van hen leerde ik dat terwijl ik lees en leer ik ook iets kan neerzetten, gewoon kan beginnen en dan blijkt dat het vaak al goed genoeg is.” Een waardevolle les toen hij hij zijn huidige carri…